«Ես չեմ կարողանում իմ երեխային բացատրել, թե ինչու նա չի հաճախում նույն դպրոցը, ուր գնում են իր ընկերները: Չնայած ես իրավունք ունեմ նրան տանել այդ դպրոցը, չտանելու պատճառներն իրականում ավելի շատ են»,- ասում է Պոլինա Իվանովան, որի երեխան տառապում է մտավոր հետամնացությամբ:
Կան հաշմանդամության մի քանի աստիճաններ, որոնց դեպքում երեխաները չեն հաճախում դպրոց: Ներառված երեխաների հետ աշխատում են հատուկ մասնագետներ, կազմվում է բազմամասնագիտական թիմ: Ներառական դպրոց հաճախելու համար կատարվում է բժշկահոգեբանամանկավարժական գնահատում:
Ինեսա Մարտիրոսյանը սովորում է «Հատուկ մանկավարժություն և հոգեբանություն» բաժնում: Aravot.am-ի հետ զրույցում նա ասաց. «Կարծում եմ հաշմանդամություն ունեցող երեխան պետք է հաճախի ներառական դպրոց, քանի որ նրանց ավելի շատ հարկավոր է շրջապատի հետ շփումը, մարդկանց սերն ու ջերմությունը, որոնց միջոցով նրանք ստանում են հոգեբանական աջակցություն: Այս նախաձեռնությունը կարևոր է ոչ միայն այս երեխաների համար, այլ նաև հասարակության համար․ տեսնելով նման տիպի մարդկանց, նրանք սովորում են, որ հասարակությունը բաղկացած է նաև հաշմանդամություն ունեցող անձանցից»:
Շուշաննա ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2018/02/10/936496/
© 1998 – 2018 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից
コメント